Walczyli o Tarnówkę

Co sie chłopino dziwisz jak siejesz ferment to takie pokłosie zbierasz ha ha ha A teraz sie tłumacz narodowi bo narod cierpliwy ale do czasu.

Nie wiem co dać w dół czy w górę. Dylemat jest jeden i bardzo ważny a dotyczy przewalanki kto o co i z kim walczył. Wymienił Pan nazwiska komunistycznych generałów którzy też decydowali o losach Polski. Natomiast czy się chce czy nie trzeba pamiętać o zwykłych żołnierzach frontowych którzy nie mieli wyjścia i chyba nie wyobraża Pan sobie tego że wszyscy mogli zdezerterować. Wiele tysięcy z nich poszło do armi z musu nie wiedząc jaka jest słuszna sprawa. Oni walczyli o swoją wolność nie myśląc czy w słusznej armi czy nie, dla nich ważne było że walczą za Polskę i swoje kraje a Germańca gonili do Berlina. Byli wśród nich starzy i młodzi, chłopaki i dziewczyny. Nie można ich przekreślać tylko dlatego że dowodził nimi gen. Rokosowski i inni. Ciekawi mnie co by Pan zrobił na ich miejscu nie wiedząc nic o armi Andersa lub nie mogąc się do niej dostać. Nie wydaje się Panu że im też należy się szacunek, hołd i przywrócenie honoru. Jak by nie patrzeć to oddając swoje życie na naszych ziemiach przyczynili się do zwycięstwa spod strasznej okupacji niemieckiej nie wiedząc nic że ich dowódcy wciągną Polskę pod drugą jednak mniej straszną okupację sowiecką. Okupację która trwała do 1989r. a którą to dzisiaj wielu wspomina z rozrzewnieniem nie bacząc na to że zabrała ona radość życia wielu pokoleniom ubiegłego wieku. Zresztą co Pan powie na to że wielu z pilnujących tamtego systemu jak gdyby nigdy nic dzisiaj organizują nam prawicowe święto obchodów Niepodległości i inne ważne wydarzenia o których w minionym systemie nie chcieli słyszeć a do zagłuszenia ich przez lata wykorzystywali swoje służby KGB, UB, SB, TW szczególnie przeciw ruchom wyzwoleńczym. Może w nowym systemie dojdzie do uhonorowania np TW nowymi orderami mającymi przykryć ich przeszłość..Czy ta historia jest dla Pana zbyt odległa, czy nie uważa Pan że historię należy rozliczyć sprawiedliwie nie chowając kolejny raz czarnych plam do ciemnej szuflady. Niech Pan sobie odpowie czy wśród walczących po sowieckiej stronie ktokolwiek chciał polec np.,w Złotowie. Ja uważam że trzeba rozliczyć zbrodniarzy oraz sługusów zarówno III Rzeszy jak i Sowieckiego zniewoleni a tym co zginęli na naszej ziemi należy się szczególny szacunek i modlitwa. Historia jest wtedy wiarygodna jeżeli prawda o niej nie jest wybiórcza.

Panie Piotrze, niech się pan nie przejmuje kłamstwami. Świat jest ich pełen

W komentarzu pod jednym z felietonów obiecałem nie tak dawno sobie i Panu, Panie Piotrze, że więcej nie wpiszę niczego na tym portalu. Rozważam właśnie wszystkie argumenty, które skłoniły mnie do takiej decyzji. Zwyczajnie nie czuje się na siłach, by z Panem polemizować. Pisze Pan o sobie: dziennikarz, emigrant, historyk-regionalista, bezpartyjny, pamiętam nawet wpis o represjach za rządów PO-PSL. Nie jestem dziennikarzem. Co prawda słowo pisane i mówione nie sprawia mi specjalnie trudności, ale dziennikarzem nie jestem. Na szczęście, bo z moją niewyparzoną gębą pewnie byłbym dziennikarzem bezrobotnym. Dziennikarstwo dzisiaj, to z jednej strony media publiczne (przez złośliwych „mendiami” zwane), tuba propagandowa partii rządzącej, bijąca rekordy absurdu w stronniczym przedstawianiu rzeczywistości. Z drugiej strony media komercyjne, przedstawiające świat tak, jak chcą go widzieć akcjonariusze i reklamodawcy. Prawdziwe dziennikarstwo mówi dziś do nas zakneblowanymi po raz drugi ustami księdza Adama Bonieckiego i zdjętym z anteny przez partyjnego aparatczyka programem Małgorzaty Orłowskiej. Emigrantem też nie jestem. Nie znaczy to, że nie wiem, jak smakuje na chleb pracującego na czarno za granicą Polaka. Nigdy nie czułem się jednak emigrantem, bo nigdy nie wiązałem swojej przyszłości z wyjazdem z Polski, pomimo tego, że wielu moich przyjaciół i znajomych tak właśnie zrobiło. Będąc na obczyźnie zawsze odliczałem dni do powrotu. Bo tu jest moje miejsce na Ziemi. Nie jestem także historykiem. Piątka z egzaminu maturalnego z tego przedmiotu nie czyni bowiem z kogokolwiek historyka. „Historia magistra vitae” jak mawiali starożytni, więc staram się mieć wiedzę w tym zakresie, ale historykiem nie jestem. Nie studiuję z wypiekami kartotek IPN-u, nie patrzę na esbeckie kwity jak na prawdę objawioną. Zdarza mi się przeczytać zacne dzieła znanych historyków, jak choćby Sławomira Cenckiewicza. Czytam również – dla kontrastu – historyków mniej dziś lubianych, jak choćby Jana Tomasza Grossa. Dlaczego? Bo uważam, że historia, wbrew temu, co dziś próbują przedstawiać historycy Pańskiego pokroju, nie jest czarno-biała. Z jednej strony rozkwita pełnią barw, z drugiej straszy skalą szarości. Regionalistą też nie jestem. Znam co prawda historię tej ziemi, znam wiele ciekawostek i anegdot, ale nie umieszczam jej w kontekście ogólnopolskich awantur. Wkurza mnie, gdy ktoś próbuje „dekomunizować” datę 31 stycznia 1945 roku – datę ważną dla wielu Złotowian. Nie uważam, że w tym dniu zaczęła się w Złotowie okupacja sowiecka i komunizm. Chce Pan wiedzieć, kiedy w Złotowie zaczęło się budowanie komunizmu? Odsyłam np. do kroniki Szkoły Podstawowej Nr 1 w Złotowie. Tam początek ten jest doskonale widoczny. Podobnie zresztą, jak koniec. Historii regionu naprawdę nie trzeba szukać w IPN-ie. Mam nadzieję, że nikt tej i innych kronik nie „zdekomunizuje”. Nie jestem bezpartyjny. Jeśli nie liczyć krótkiego romansu z KPN-em, to od zawsze związany jestem z Polskim Stronnictwem Ludowym. Chce Pan wiedzieć dlaczego? Bo to chyba jedyna partia w Polsce, w której jest miejsce dla ludzi o poglądach prawicowych, lewicowych i wszelkich innych, o ile łączą ich wspólne wartości nadrzędne: Polska, wiara naszych ojców i narodowa tradycja. Narodowa, nie nacjonalistyczna. Nie byłem nigdy politycznie represjonowany. Chociaż raz pewnie byłem blisko. W 1989 roku przed wyborami 4 czerwca rozprowadzaliśmy ulotki, naklejki, rozlepialiśmy plakaty. Pamiętam, jak w Krajence wzbudziło to podejrzenia ówczesnej milicji Obywatelskiej, która solidnie nas skontrolowała i skrupulatnie wylegitymowała, napędzając nam przy tym niezłego stracha. Na szczęście komunizm upadł i represji z tego tytułu nie było. Obyło się na strachu i późniejszej frajdzie, że byliśmy najmniejszymi trybikami wielkiej machiny wolności. Nota bene: z tego okresu pamiętam prawie wszystkich kolegów, wówczas nastolatków, z którymi wyruszaliśmy z materiałami spod plebanii Wniebowzięcia NMP w Złotowie. Pamiętam śp. mecenasa Kufla, z którym mieliśmy się kontaktować w razie problemów. Niestety, nie pamiętam wielu obecnych m.in. na tym portalu współczesnych „dekomunizatorów” – być może to pamięć zawodzi, być może zajmowali się ważniejszymi, niż ulotki i plakaty aspektami tamtych wyborów. A może z komuną łatwiej walczyć ćwierć wieku po jej upadku? Jak wspomniałem wyżej: nie czuję się na siłach, by z Panem polemizować. Dlaczego zatem mimo wszystko po raz kolejny piszę tutaj? Bo wywołał mnie Pan z nazwiska w kontekście moich poglądów i działalności powiatu. Schlebia mi Pana uwaga o tym, że moje poglądy mają takie przełożenie na jego działalność. Ubolewam, że tak niestety nie jest. Natomiast z tego miejsca zapewniam Pana, że z własnych środków jestem skłonny wspomóc inscenizację np. zbrodni w Puchałach Starych, wspomnianej w wymienionym na wstępie komentarzu pod którymś z Pańskich felietonów. Dlaczego? By pokazać, że historia nie jest czarno-bała. By pokazać, jak niewiele dzieli ofiarę od kata, bohatera od zbrodniarza, jak niewiele trzeba by wczorajszy bohater w swoim działaniu upodobnił się do tych, z którymi walczył. Tak uważam, chociaż może się mylę. W końcu nie jestem historykiem, tylko ekonomistą. I to już naprawdę koniec mojego pisania tutaj. PS.: Panie Piotrze, napisałem, co nas dzieli, może chociaż kibicowanie Lechowi Poznań nas łączy? Zawsze to lepiej szukać wspólnoty, niż podziałów. :)